ผม “ชอบ” ต้นไม้ครับ แต่ก็คงแค่ชอบ ไม่ได้รัก หรือขนาดหลงใหล คือไม่ค่อยรู้ว่าต้นอะไร เป็นอะไร ไม่ถึงขั้นศึกษารายละเอียด แต่กล้าพูดว่าชอบจริง ๆ เพราะรู้สึกดีเสมอที่ได้อยู่ใกล้ ได้ชื่นชม ผมเคยพยายามซื้อต้นไม้มาปลูก ตั้งแต่อยู่หอสมัยเรียน แต่ก็ไม่ค่อยรอด ตอนทำงานก็เคยมีคนเอากระบองเพชร หรือแคคตัสมาให้ เขาว่าเลี้ยงง่าย ผมยังทำตายเลย..
แต่ก็ด้วยความชอบ สมัยทำงานประจำใหม่ ๆ พอวันเกิดใครในออฟฟิส ผมชอบซื้อต้นไม้เป็นกระถางให้เขา ถ้ารู้ว่าเขามีบ้าน (ถ้าอยู่อพาร์ทเม้นท์หรือคอนโดเกรงจะเป็นภาระ) จะว่าไปก็เป็นการให้ของตัวเองชอบโดยที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะชอบไหม ƪ(˘⌣˘)ʃ แต่ในความคิดตอนนั้นคือเราให้สิ่งดี ๆ กับเขา อยากให้เขาเอาไปปลูก ส่วนตัวเองนั้น คิดไปเองแล้วว่าเราคงมือร้อน ธาตุไฟ ปลูกอะไรไม่รอด คิดไปนั่น (─.─||）
ผ่านไปหลายปีทบทวนตัวเองก็คิดได้ว่า เราแค่ไม่พร้อมที่จะปลูก เพราะใส่ใจไม่มากพอ ไม่ดูแลมันดีพอ ต้นไม้หลายชนิดยิ่งสวยงามยิ่งบอบบาง และดูแลทิ้งขว้างไม่ได้ เมื่อคิดได้ ก็ไม่อยากหามาปลูกด้วยรู้ตัวว่าไม่ค่อยใส่ใจพอ…
แต่มันก็ไม่จริง เมื่อต้นปี ผมก็ซื้อลีลาวดีที่โตแล้วประมาณหนึ่งมา 2 ต้น เป็นครั้งแรกที่ปลูกไม้ใหญ่หรือไม้ยืนต้น (ที่ยังไม่ใหญ่นัก) และยังมีที่ปักชำเพาะไว้อีก 2 ต้นมาเลี้ยงไว้ (ณ วันนี้เอาลงดินไปแล้ว) แน่นอนว่าครั้งนี้ผมตั้งใจว่า “จะพยายามใส่ใจ” ดูแลให้ดีกว่าที่ผ่านมา ซึ่งผมก็ทำตามนั้น
ปลูกได้ราว 7 เดือน เกิดมีพายุฝนค่อนข้างรุนแรง เป็นวันที่ผมเดินทางทำธุระนอกบ้านพอดี ฝนลมรุนแรงถึงขั้นต้นไม้ข้างทางหลายต้นล้มขวางถนน ลีลาวดีต้นหนึ่งของผมล้มลงมานอนเช่นกัน แม้จะมีการค้ำยันไว้บ้างแล้วก็ตาม ภาพที่เห็นหลังจากเลี้ยวรถเข้ามาบ้าน รู้สึกใจหาย และไม่รีรอทั้งที่ฝนยังไม่หยุด รีบจัดการ ขุด เอาลงดินใหม่ และครั้งนี้ค้ำยันให้แน่นหนากว่าเดิม ทุกวันนี้อยู่รอดแข็งแรงดี…
แต่อีกด้าน ย้อนกลับไป หลังจากผมซื้อลีลาวดีมาไม่นาน ผมก็ยังซื้อไม้แขวนดอกสวยงามมา 4 กระถางต่างชนิดกันไป เพียงเพราะคนขายมาจอดทานข้าวใกล้บ้าน และคิดว่า จะพยายามใส่ใจดูแลมันอย่างดีเช่นกัน ต้นไม้ก็สวยงามดีอยู่ราว 2-3 เดือน จนมีวันที่ต้องไม่อยู่บ้าน 2-3 วัน เมื่อกลับมามันเหี่ยวเฉา กระถางที่ 1 ผ่านไป กระถางที่ 2 ค่อย ๆ ผ่านไป จนเหลือกระถางสุดท้าย ผมก็ยังพยายามรดน้ำดูแลตามประสา ก็อยู่กับผมมาได้อีกราว 2 เดือน และค่อยโรยลาไปไม่เหลือในที่สุด..
แม้จะรู้สาเหตุว่าทำไมไม่รอด หรือควรทำอย่างไรให้รอดในภายหลัง แต่ก็คิดได้เรื่องหนึ่งว่า… “แม้จะตั้งใจแค่ไหน ก็ใช่ว่าจะเหมาะกับเราได้หมด” มันอาจมีเหตุ ปัจจัยที่เราไม่พร้อมหรือเหมาะสมจะอยู่กับมัน โดยเฉพาะสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตมีความละเอียดอ่อนอยู่ในตัว
ณ วันนี้ ผมยังได้เฝ้ามองลีลาวดีที่ผมปลูกไว้ทุกวัน มีความสุขเฝ้ารอวันที่มันจะเป็นไม้ใหญ่ขึ้น ยังมีไม้เล็ก ๆ เอามาจากบ้านพี่สาวปลูกลงดินไว้อีกหลายต้นที่งอกงามดี (อย่าถามว่าต้นอะไรจำไม่ได้ ¯_(ツ)_/¯ )
แม้ผมจะต้องผิดหวังกับไม้กระถางแขวน แต่ก็ได้เรียนรู้ไปดังที่บอก ความตั้งใจดีแค่ไหนอาจไม่พอ เราอาจต้องเลือก “ใส่ใจดูแล” อะไร ที่เหมาะสมกับเราด้วยเช่นกัน และมันไม่ใช่ความผิดของเรา หรือ ต้นไม้ แค่อะไร ๆ มันไม่เหมาะสมกัน..
บทความฉบับปรับปรุง เผยแพร่ครั้งแรก Facebook Sirichaiwatt เมื่อ 15/08/2020
