มนุษย์ถูกสร้างขึ้นให้มีสิ่งพิเศษทั้งปวงบนโลกคือปัญญา ที่หาสัตว์ประเภทใดเทียบเคียงมิได้ นี่อาจเป็นเพราะความต้องการของธรรมชาติที่มีเป้าหมายอย่างหนึ่งก็เป็นได้ (บทความธรรมะย่อมๆ)
สิ่งหนึ่งของการมีปัญญาของมนุษย์นี้หมายถึง มนุษย์สามารถใช้วิธี หรือเป็นผู้จัดการสิ่งต่างๆ ได้โดยวิธีและวิถีที่แตกต่างออกไป ดังเช่นว่า เมื่อถูกสัตว์เล็กๆ ที่คุกคามอย่าง ยุง มนุษย์ใช้ปัญญาสร้างสรรค์ปกป้องตนได้มากหลากวิธี เสื้อผ้า มุ้ง ยาทากันยุง หรือวิธีโดยธรรมชาติอย่างการใช้เปลือกส้ม เหล่านี้ทำได้โดยไม่ต้อง “ฆ่า” นี่คือ “วิถีจากปัญญา” ที่นำพามนุษย์ให้เรียกตัวเองว่าสัตว์ประเสิรฐได้ ไม่ยาก..
แต่มนุษย์ผู้มีปัญญากันทุกคนนี้ กลับมีจุดแตกต่างตรงที่การนำมาใช้ ที่เห็นมากมายคือปัญญาสิ้นหายเพียงเพราะน้ำลายที่สาดพ่นออกมา ที่น่าอนิจจากับวันนี้เพียงแค่ประโยคที่มีทำนองว่า “เราเลิกกัน” หรือ “ฉันรักคนอื่นแล้ว” การ “ฆ่า” ด้วยเหตุนี้จึงเต็มหน้าหนังสือพิมพ์ที่ไม่ส่งเสริมปัญญา
ย้อนมองบางทีผู้ที่สิ้นปัญญาหาทางออกจากคำพูดอย่างหนึ่งจากผู้อื่นอาจเหมือนถูกน้ำลายทำลายปัญญาและสติสิ้น หรือบางทีเขาถมน้ำลายรดปัญญาตัวเองว่ามันไร้ค่าที่จะพาหาสิ่งดีๆ ให้ชีวิตได้อีกต่อไปแล้วกันแน่..
