ในภาวะถดถอยของชีวิต ที่เราล้วนเคยประสบ ย่อมเป็นช่วงเวลาที่ เครียด, เหนื่อยหน่าย, เบื่อ, ท้อ, ผิดหวัง หรือ เสียใจ ภาวะต่าง ๆ เหล่านี้ที่เชื่อว่า “เรา ไม่อยากเป็นแบบนั้น” ซึ่งถ้ามองเห็นตัวเองได้ ก็คงอยากเป็น “ตัวเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด” มากกว่า
ก่อนอื่นคงต้องขออภัยกับบทความที่ใช้คำว่า เวอร์ชั่น (Version) ที่แปลว่า แบบ, รุ่น, ฉบับ ที่เมื่อเขียนแล้ว… เราในแบบที่ดีที่สุด, เราในรุ่นที่ดีที่สุด, เราในฉบับที่ดีที่สุด แม้จะพอเข้าใจได้ แต่ในปัจจุบันที่เป็นยุคดิจิตอล คำว่าเวอร์ชั่น น่าจะทำให้เข้าใจเห็นภาพกันได้ไม่ยาก
อารัมภบทอีกสักนิด(อ่านข้ามย่อหน้านี้เสียก็ได้) อันที่จริงบทความในหมวดหมู่นี้ต้องการเขียนให้เป็นแบบไม่จำกัดเวลา (timeless) คืออ่านเมื่อใด หรือปีไหนก็ได้ แต่ในช่วงโควิด-19 ที่รอบศตวรรษน่าจะมีวิกฤติแบบนี้สักครั้งมันส่งผลต่อความเป็นอยู่ของผู้คนมากมาย โดยอย่างยิ่งในด้านจิตใจ บทความนี้จึงมีส่วนอย่างมากจากการที่เห็นผู้คนมากมายได้รับผลจากวิกฤตินี้มา
ทุกวันนี้หลายคนยังแย่อยู่กับภาวะที่ “ไม่เหมือนเดิม” ไม่ว่าจะจากต้นเหตุใดก็ตาม สิ่งหนึ่งที่เราอาจไม่ทันคิดหรือไม่เคยคิดคือ ภาวะอารมณ์ถดถอยที่เราเป็นอยู่นี้ มันยากที่จะแก้ไขปัญหา หรือยากที่จะมีอารมณ์สร้างสรรค์สิ่งต่าง ๆ ให้ดีขึ้นมาได้ บนความไม่แน่นอน กับปัจจัยแย่ ๆ ที่ผ่านมาทำให้หลายคน บ้างก็ใช้ชีวิตไปวัน ๆ บ้างก็หาเพียงความสุขแบบหนีความจริง, แบบฉาบฉวยบ้าง, ซังกะตายบ้าง แต่ที่สำคัญคือหลายคน “หมดความมั่นใจ” ต่อทั้งความสามารถในตัวเองและสิ่งรอบตัว
แต่เมื่อลองหยุด… ทบทวนอีกด้าน ก็เชื่อว่าเราทุกคนต้องมีช่วงเวลาที่ภาคภูมิใจ ในแนวที่เรียกว่า ทำอะไรก็ดีไปหมด มีความมั่นใจ, ความทะเยอทะยาน, กล้าได้กล้าเสีย ไม่หวาดหวั่นอุปสรรค ไปจนถึง “ล้มก็ไม่เจ็บ” ในช่วงเวลาเหล่านั้นที่มักเรียกว่าช่วง “รุ่ง” ของชีวิต
ซึ่งหากทบทวนและจำช่วงเวลานั้นได้ อยากให้ลองนึกดูว่า แล้ว “ทำไมเราไม่กลับไปเป็นเราในตอนนั้น?” หรือ “ตอนนั้นเรามีความคิดหรือรู้สึกแบบไหนกันนะ” รวมแล้วคือ เราเคยเป็นคนที่ดีกว่านี้ เราเคยเก่งกว่าวันนี้ เราเคยทำได้มาแล้ว ทำไมเราไม่กลับไปเป็นเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดล่ะ?…
คงบอกไม่ได้ว่า “ตอนนั้น” ของแต่ละคนต้องเป็นอย่างไร คิดอย่างไร ทำอย่างไร แต่เชื่อว่าสิ่งหนึ่งที่เราต่างมีคือ “ความมั่นใจ” และ “ความเชื่อ” ในตัวเอง เหมือนเป็นไฟดวงหนึ่งภายใต้จิตใจที่เราทุกคนย่อมมี วันนี้มันเพียงดับไป ถูกหลงลืม กลืนหาย ลดค่าลงไป ด้วยภาวะ ปัจจัย ผลลัพธ์ที่ผิดพลาดใด ๆ ก็ตามในอดีตที่ผ่านมา หรือ เราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด อาจเคยต้องมีตัวช่วย เป็นสิ่งแวดล้อมแบบหนึ่ง เป็นใครคนหนึ่ง หรือปัจจัยใดก็ตาม อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่าอะไรที่มันขาดหายไป อะไรที่ต้องการเติมเต็มในตอนนี้…
หากยังนึกไม่ออก ให้ลองจินตนาการภาพเด็กที่ไม่กลัวฝน ไม่กลัวเปียก กลับมองฝน มองการเปียกปอนเป็นเรื่องสนุกสนานด้วยซ้ำไป ช่างต่างกับวัยผู้ใหญ่ที่บางทีทำน้ำหกใส่เสื้อไม่กี่หยดก็หมดความมั่นใจได้แล้ว เด็กคนนั้นอาจเป็นเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดก็เป็นได้
เขียนบทความนี้ไป ก็ยังแอบคิดตามไปพร้อมกันได้ว่า มันใช้ได้กับแทบทุกเรื่องที่เรากำลังแย่ เพียงแค่คิดย้อนไป ถ้าเป็นเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด เราคิดอย่างไร เราตัดสินใจอย่างไร เราทำตัวอย่างไร อะไรทำให้เรามั่นใจในสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น?
เช่นนี้แล้ว ทันทีที่เรากำลังท้อแท้ ย่ำแย่ ถดถอย เพียงลองระลึกดูว่า ถ้าเราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดกำลังอยู่ในสถานการณ์นี้ เราจะคิด, จะทำ, จะเป็นอย่างไร? หรือ บางทีเรื่องแย่ ๆ เหล่านี้ มันไม่สำคัญอะไรต่อ “เราในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุด” เลย…
