บางคนก็คิดว่า “ถ้าไม่มีเราสักคนจะเป็นยังไง” บางคนก็คิดว่า “แม้ไม่มีเรา เขาก็อยู่กันได้” ว่าด้วยเรื่องการทำงาน ถ้าคุณกำลังจะลาออก ความคิดคุณจะเป็นแบบไหน? ถ้าไม่มีเราเขาทำงานกันได้ไหม? หรือ เราการทำงานของเราสำคัญหรือเปล่านะ?
“งานทุกงานสำคัญ” ประโยคที่หลายคนแคลงใจ ยิ่งในการทำงานที่ต้องจบไปวันต่อวัน เราทำงานนี้ไม่เห็นมีค่า มีความหมายอะไร ซ้ำรายได้ที่รับก็ยังสะท้อนให้รู้สึกด้วยอีก แน่นอนว่ามันย่อมรู้สึกว่า “ไม่สำคัญ”
แต่ถ้าเราอยู่ในสถานะผู้ว่าจ้างเมื่อใด เราอาจกล้าบอกได้ว่าทุกงานสำคัญจริง ๆ เพราะไม่มีนายจ้างใดอยากเสียเงินให้ใครฟรี ๆ ทั้งที่ไม่มีหน้าที่อะไร เพียงแต่อาจมีการลำดับความสำคัญไม่เท่ากันบ้างย่อมเป็นธรรมดา แต่ให้บอกว่าไม่สำคัญเลย เป็นไปได้ยาก
ถึงตรงนี้เราอาจคิดได้อีกแหละว่า ก็สำคัญไม่มากไง “ใครทำก็ได้” คงใช่ในส่วนหนึ่ง แต่บางทีก็ขึ้นอยู่กับว่า “ใคร” คนนั้นเป็นอย่างไร…
งานไม่สำคัญแต่คนสำคัญ
เป็นจริงที่ในหลายงาน หลายหน้าที่ที่ไม่มีเราเขาก็ทำงานกันได้… ก็แล้วใครจะยอมปล่อยให้ไม่มีใครทำล่ะ? ก็ย่อมต้องทำกันให้ได้ต่อไป ทว่าใครทำก็ได้ไม่ได้แปลว่า “ทำได้เหมือนกัน” ตรงนี้แหละ “สำคัญ”
แม้งานอาจดูไม่สำคัญ แต่ผู้ทำให้ “งานเรา” มีค่าขึ้นมาได้คือ “ตัวเรา” เท่านั้น เช่น สมมติว่าเรามีหน้าที่นับของ ที่เหมือนว่าใครที่นับเลขเป็นก็ทำได้ แต่เรานับได้รวดเร็ว และไม่เคยผิดเลย แบบนี้ดูเริ่มจะแตกต่าง…
ทีนี้ส่วนใหญ่งานที่เราคิดว่าไม่สำคัญนั้น มักต้องทำกันหลายคน ก็จะยิ่งมีการเปรียบเทียบให้เห็นความแตกต่าง ความสำคัญได้มาก เพราะคนอื่นนับผิดบ้าง นับช้าบ้าง เช่นนี้แหละ ถ้าเราเหมือนเขาเราก็ไม่สำคัญ…
ใครทำก็ได้ ต้องไม่ใช่เรา!
นั่นเป็นเพียงตัวอย่างง่าย ๆ เบื้องต้น ซึ่งหากมากกว่านั้น เช่น ถ้าเรานับเร็ว นับไม่พลาด แถมเวลาเรานับของ เรายังสังเกตเจออีกว่าของหรือสินค้านั้น ผิดปกติ มีตำหนิ บ่อย ๆ เช่นนี้มันยิ่งทำให้เห็นว่า งานนับของในที่นี้ไม่มีใคร “สำคัญไปกว่าเรา” แล้ว เพราะเราคือที่สุดนักนับของแน่นอน ประเด็นอยู่ที่เราทำได้หรือเปล่า?
ส่วนหนึ่งการที่จะมีใครสักคนทำงานที่ดูจะไม่สำคัญแต่มีคุณค่าออกมาได้ เขาก็ต้อง “เห็นความสำคัญในงานตัวเองก่อน” ถึงจะใส่ใจ ตั้งใจทำได้เช่นนั้นว่าไหม?
แล้วเมื่อเราทำงานได้แบบนี้ ย่อมมีโอกาสถูกเปลี่ยนแปลง เป็นหัวหน้า หรือไปทำงานที่สำคัญมากขึ้นไปอีก หรือถ้าไม่มีใครให้คุณค่า ก็มีความเป็นไปได้ที่ ที่นี่ หรืองานนี้ไม่ได้เหมาะสมกับศักยภาพของเรา ถ้าเราก้าวออกไปเจอที่เหมาะสมกัน มันก็นำพาประโยชน์ทั้งสองฝ่าย
ลองทบทวนดูดี ๆ อาจเห็นได้ว่า ทุกงาน “ใครทำก็ได้” ขึ้นอยู่กับทำแบบไหน ผู้จัดการ, ผู้บริหาร ไปถึงเจ้าของกิจการ ใครก็เป็นได้ เพียงแต่ที่สุดแล้ว ผลลัพธ์แบบไหนอีกเรื่องหนึ่ง
ดังนั้น ใครก็ทำได้ ต้องไม่ใช่เรา เพราะงานใด ๆ คนจะทำแทนได้หรือไม่นั้นอยู่ที่เราให้ความสำคัญ และทำมันออกมาอย่างไรต่างหาก มิใช่ที่ตัวงานเพียงอย่างเดียว เราเคยเหลียวให้ความสำคัญในสิ่งที่ทำมากพอหรือยัง?
เพราะงานจะสำคัญหรือไม่ อาจไม่ใช่ทั้ง ที่ตัวงาน หรือ ไม่ใช่ใครหรอกที่ทำให้งานสำคัญ “ผลงานต่างหากมันทำให้เห็นว่าใครสำคัญต่องานนั้น”
ณ จุดหนึ่ง งานที่มองกันว่าใครทำก็ได้ แต่เขาก็อยากได้เราไปทำ ณ ตรงนั้นเราจึงเห็นว่า เพราะเขาเห็นว่างานนี้สำคัญไง จึงต้องเป็นเราเท่านั้น ถ้าเป็นแบบนี้มันต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนล่ะ งานถึงจะสำคัญ…
บทความฉบับปรับปรุง เผยแพร่ครั้งแรก Facebook Sirichaiwatt เมื่อ 06/10/2021
