แม้มันจะดีกว่า แต่ว่าฉันไม่ทำ…

เคยไหมที่เรามีความรู้ มีประสบการณ์ในสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ มากพอจนรู้ด้วยว่า มันมีอีกด้าน อีกรูปแบบที่ดีกว่า ประมาณว่า ถ้าเราเปลี่ยนไปทำแบบนั้น ผลลัพธ์บางอย่างจะดีกว่าที่เป็น แต่เราก็เลือกที่จะไม่ทำ…

เป็นอีกครั้งที่เขียนบทความเรื่องหนึ่งอยู่ แล้วฉุกคิดอีกเรื่องขึ้นมา เหตุด้วยเรื่องที่จะเขียนนั้นเป็นเหตุการณ์ปัจจุบัน  ซึ่งบทความถ้าอยู่ในกระแสจะมีคนสนใจและอ่านมากกว่า สังเกตได้ง่าย ๆ จากการวิธีการทำข่าวของสื่อส่วนใหญ่…

แต่ผมกลับหยุดคิดและไม่อยากให้มันอิงกับปัจจุบันมากเกินไป…

“ไม่อยากให้คนสนใจเหรอ? ไม่อยากให้คนอ่านเยอะ ๆ หรือ?”

คำตอบคง “ไม่ใช่” เขียนแล้วก็ย่อมอยากให้มีคนอ่าน.. “แล้วทำไมไม่ทำในเมื่อมันน่าจะดีกว่า?”

นั่นสินะ.. ก็เลยกลายเป็นแง่คิด หรือเรื่องราวชวนคิดทบทวนตัวเองกันขึ้นมา

ในเมื่อดีกว่าแล้วทำไมไม่ทำ?

มันคงมีหลายเหตุผลตามแต่กันไปที่คิดว่าบ้างก็รู้ตัว บ้างก็ไม่รู้ตัว คนอื่นหรือแม้แต่เราอาจมองไปเองง่าย ๆ แค่ว่า “ดื้อ” ก็ได้ “ดันทุรัง” ก็ได้ ซึ่งเมื่อลองทบทวนตัวเองดูน่าจะมีเหตุผลไม่กี่ประการ

ดีในสายตาใคร?

แบบไหนดีกว่ากัน? หลายเรื่องมันไม่มีเหตุผล หรือมีบรรทัดฐานแท้จริงมาวัดได้ ยกตัวอย่างที่น่าจะชัดเจน เช่นว่า สมัยนี้ เรียนปริญญาดีกว่าไม่เรียนอยู่ไหม หรือ ทำงานไปเรียนไป กับ เรียนอย่างเดียวแบบไหนดีกว่ากัน ซึ่งจุดมุ่งหมายแม้จะไปในทางเดียวกันคือ สำเร็จในชีวิต มันก็ยากบอกว่าเลือกแบบไหนดีกว่ากันแท้จริง

ดังนั้นเมื่อมีประโยคแนว น่าจะแบบนั้น, ทำไมไม่เลือกแบบนี้ ซึ่งมันก็อาจดีกว่าดังเขาว่า แต่เราก็ไม่ทำ เพราะมันดีแค่สายตาเขา ความคิดเขา…

หากถามว่าแล้วเราเลือกสิ่งนี้เพราะอะไร ในเมื่อผลที่ได้อาจคลุมเคลือ หรือยากสรุปเช่นนี้  ส่วนใหญ่เราก็เลือกเอาที่ “ได้ประโยชน์ตรงหน้า” หรือไม่ก็แค่ “สบายใจที่สุด” ในการเลือกทำของเรานั่นเอง แต่ก็มีข้อควรระวังอยู่นะ…

ปมในใจ จิตใต้สำนึก

จากข้อก่อนเป็นเพียงในมุมหนึ่ง เพราะบางเรื่องที่เราไม่เลือกทำ จริง ๆ เราอาจมีความคิดที่ดีพอของเราอยู่ก็เป็นได้ เพียงแต่มันเป็น เหตุผลจริงหรือเปล่า? หรือเพียงความรู้สึก? บางครั้งเราก็รู้ตัว บางครั้งก็ไม่รู้ตัว

เช่น ขี้เกียจ ไม่มีแรงจูงใจ ดิ้นรนทำไม หรือ ทำไมต้องแข่งกับใครเขา บางครั้งก็จริง บางครั้งก็กำลังหลอกตัวเองอยู่ หลายคนมีปมขาดความมั่นใจ บ้างก็ผิดหวังจนเคยชิน บ้างก็กลัวความล้มเหลวจนกลายเป็นคนที่ชอบอยู่แต่ในส่วนปลอดภัย (Safe zone) จนไม่กล้าทำอะไร แม้ในสิ่งที่น่าจะดีกว่าก็ตาม…

ไม่จริงหรอก ที่ไม่อยากแข่งขัน

หากเราถามตัวเองอย่างจริงจัง มีหรือที่เราไม่อยากอยู่ในจุดที่ดีกว่า มีความสำเร็จ ความภาคภูมิใจในความก้าวหน้า ซึ่งมันไม่จริงหรอก ที่เราไม่อยากแข่งขัน หรือไม่อยากไปตรงนั้น ลองเป็นเวทีที่เราได้เปรียบสิ คิดว่าเหมาะสม หรือเคยชนะมาแล้วสิ เราก็จะไม่ปล่อยโอกาสนั้นไปง่าย ๆ แน่นอน…

อย่างไรก็ตาม นี่ก็เป็นเพียงอีกด้านของเรื่องที่ แม้มันมีสิ่งที่ดีกว่า แต่ว่า ฉันไม่ทำ เพราะฉันมีปม ขี้แพ้ แต่ไม่ยอมรับตัวเอง.. ซึ่งก็ใช่ว่าทุกคน เพราะก็มีอีกมุมคือ…

ลึก ๆ แล้วมีเป้าหมายในใจ

ถ้าทบทวนตัวเองอย่างดีแล้ว การที่เรารู้ว่าอะไรดีกว่า แต่ว่าไม่ทำนั้น อาจเพราะเรามีเป้าหมายอื่นที่แตกต่าง อาจเป็นเป้าหมายส่วนตัว เป้าหมายที่คนส่วนใหญ่ไม่ได้คิดเหมือนเรา ก็ไม่ผิดอะไร แต่ย้ำว่า “ทบทวนดีแล้ว” เช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องไม่มีใครเข้าใจอะไรไปกับเราว่า ดีกว่าทำไมไม่ทำ…

ข้อสังเกตตนเอง หรือข้อแตกต่าง คือ หากอยู่ ณ จุดนี้เราจะไม่ร้อนใจในการที่มีใครเหนือกว่าหรือดีกว่าเราในสิ่งที่เราทำอยู่ (ไม่แอบอิจฉาในใจด้วย) ซ้ำยังมีความสุขในสิ่งที่ทำนั้นชัดเจน ก็สมควรที่จะคิดแบบที่ว่า แม้มันจะดีกว่า แต่ว่าฉันไม่ทำ ด้วยเพราะลึก ๆ เรามีเป้าหมายอื่นในใจ

กลับไปตรงที่ได้บอกว่า แล้วทำไมผมเลี่ยงบทความที่อยู่ในกระแส ทั้งที่มันทำให้คนสนใจอ่านได้มากกว่า?

ตอบอย่างไม่อายว่าที่จริงก็อยากให้คนอ่านเยอะ ๆ แต่หากเขาเพียงอ่านเพราะสนใจในกระแส เขาเหล่านั้นอาจไม่ได้แง่คิด มุมคิดอะไรก็ได้ หรือใช้ได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น

และในบทความที่ไม่ต้องอิงกระแสนักแม้คนอาจไม่สนใจในวันนี้ แต่มันสามารถคงอยู่ให้ผู้คนมาอ่านได้เรื่อย ๆ เป็นประโยชน์ต่อ ๆ ไปไม่มากก็น้อยได้ยาวนานกว่า..

นี่ก็เป็นอีกเพียงตัวอย่างที่เราต้องทบทวนตัวเองให้ดี สิ่งที่ทำอยู่นี้เพราะอะไร บางทีแม้ว่ามันอาจมีมุมที่ดีกว่า แต่ว่าเราก็ “เลือกทำ” ในมุมของเรา คนอื่นเขาก็มุมเขา เพราะชีวิตดี ๆ บางทีก็มีหลายมุมมอง อย่าหลอกตัวเองแล้วกัน 🙂

ปล. บทความตามเหตุการณ์ กระแสผมก็มีเขียนบ้างนะครับไม่ใช่ไม่มีเลย 😉

บทความฉบับปรับปรุง เผยแพร่ครั้งแรก Facebook Sirichaiwatt เมื่อ 16/03/2021