“อย่ามาตัดสินฉัน! มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินคนอื่น” บทพูดที่คล้ายละครคุณธรรมตามโลกอินเตอร์เน็ตในยุคปัจจุบัน ที่มีแนวทางเรื่องวนซ้ำไปมา แต่ก็สะท้อนความเป็นจริงในมุมที่ว่า คนเราไม่ชอบที่จะถูกใครตัดสิน หรือย่อมรู้สึกไม่ดีเมื่อถูกคนอื่นตัดสิน ส่วนหนึ่งคงเกิดจากความคิดที่ว่า ใครจะรู้จักเราดีพอ หรือคนเหล่านั้นไม่มีวันเข้าใจในมุมของเรามากพอ และมันไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่ต้องปล่อยให้เขามาตัดสินเรา ทั้งหมดนี่ก็ดูเป็นเหตุเป็นผล ทว่า…
เราเคยตัดสินตัวเองบ้างไหม? เรากล้ายอมรับตัวเองกันมากแค่ไหน? อาจเป็นเรื่องจริงที่ ไม่มีใครรู้จักเราดีพอ หรือ เขาไม่มีวันเข้าใจเราหรอก… แต่บางทีตัวเราเองก็ยังไม่เคยเข้าใจตัวเองเลย และเราเองก็อาจไม่มีวันมองเห็นตัวเองในบางมุมได้เช่นกัน เมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วลองเปิดใจอย่างเป็นกลาง การที่เขาตัดสินเรามันอาจเป็นสิ่งที่ถูกก็ได้นะ เขาอาจเห็นมุมที่เราไม่เคยมองตัวเอง เขาอาจเข้าใจในสิ่งที่เรายังไม่เคยเข้าใจตัวเองอยู่ก็เป็นได้ เพราะ..
คนเราไม่ชอบให้ใครตัดสิน แต่…
ก็ไม่เคยตัดสินตัวเอง พิจารณาตัวเองดูก่อนบ้างเลย เช่น หากเขามองว่าเราขี้เกียจ เราก็พิจารณาจริงจังดูก่อน หาตัวชี้วัดที่ไม่เข้าข้างตัวเองตัดสินดูว่าเราขี้เกียจจริงไหม ถ้าจริง แสดงว่าคนอื่นไม่ได้ กำลังตัดสิน เขาแค่ พูดความจริง หรือเขาบอกว่าคนอย่างเรา “ก้าวหน้ายาก” เจอเช่นนี้ เราก็จะนึกในใจว่า มาตัดสินฉันได้อย่างไร อนาคตฉันอาจจะก้าวหน้าก็ได้… เป็นอีกมุมที่หากทบทวนดู ก็ในเมื่อตอนนี้เรายังไม่ก้าวหน้า หรือที่ผ่านมาก้าวหน้าไม่เท่าไร เขาก็แค่ พูดความจริง ตามความเห็นในปัจจุบันเช่นกัน บางทีที่คนอื่นตัดสิน เพราะเราไม่เคยตัดสินในผล ในพฤติกรรม หรือทบทวนตนเองเลย ที่หากเราตัดสินตัวเองก่อนแล้ว เราก็คงเปลี่ยนไปแล้ว…
คนเราไม่ชอบให้ใครตัดสิน แต่…
แต่เราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบคนอื่น ถ้าคิดตามกันดี ๆ การที่เราไปเทียบกับคนอื่นนั่นก็หมายถึงว่าเราย่อมตัดสินคนอื่นไปในทางหนึ่งแล้ว มันอาจจะแย่เกินจริง หรือดีเกินจริงก็ไม่สำคัญ เพราะหากย้อนมองในเมื่อเราไม่ชอบให้ใครตัดสิน เราจะเอาสิ่งที่เรากำลังเทียบนี้มาตัดสินไปทำไม? เราอาจไม่ได้แย่กว่าใครเลย หรือ เราอาจไม่ได้ดีไปกว่าใครเลย เพราะเราไม่ควรไปตัดสินใครว่าเป็นอย่างไรแล้วเอามาเทียบ ก็ในเมื่อเราเองก็ไม่อาจรู้จักใครดีพอ ไม่อาจเข้าใจใครมากพอ และไม่มีสิทธิ์ความจำเป็นใดที่จะตัดสินใคร เหมือนที่ไม่อยากให้ใครมาตัดสินเรา การเปรียบเทียบนั้น ก็ถือว่าไม่จำเป็นเช่นกัน
“อย่ามาตัดสินฉัน จะสุข จะทุกข์ มันเรื่องของฉัน” ถ้ามันจริง ก็จงอย่าสน อย่าไปเปรียบเทียบกับใคร เพราะนั่นเรากำลังตัดสินเขา..
เห็นเขามีสิ่งนั้นเขาดูมีความสุข อย่าตัดสิน… มีเหมือนเขาเราอาจไม่สุข
เห็นเขาได้เลื่อนตำแหน่งเขาคงสุข อย่าตัดสิน… เขาอาจไปเจอปัญหาภาระเพิ่มก็ได้
เห็นเขาทะเลาะกันมีปัญหากัน อย่าตัดสิน… เขาอาจกำลังข้ามอุปสรรคใหญ่เพื่อไปได้ดี
เห็นใครสุข ใครทุกข์ อย่าตัดสิน… ไม่มีสิ่งใดแน่นอน และคงอยู่ตลอดไป
คนเราไม่ชอบให้ใครตัดสิน… ก็อย่าไปตัดสินใคร แม้เปรียบเทียบตนกับใคร ตัดสินตัวเองทบทวนเสียก่อน ในเมื่อไม่มีใครรู้จักเราดีพอ เราก็ต้องรู้จักตนให้ดีพอ ประโยชน์ที่สุดย่อมเกิดแก่เราเอง เมื่อเราเลือกเพียงตัดสินตัวเอง…
