ได้อ่านบทความ เรื่อง The Cat Years โดย Adair Lara จาก San Francisco Chronicle ที่มีแง่คิดเกี่ยวกับการ การเลี้ยงลูก เขียนไว้น่าสนใจความประการหนึ่งว่า เด็กเล็กๆ ก็เปรียบเหมือนลูกหมา ที่เราสามารถ ฝึกให้ กิน นั่ง ทำโน่นทำนี่ ได้อย่างน่ารัก หนำซ้ำ ยังซื่อสัตย์ เชื่อฟัง เรียกก็เข้าหา ซ้ำยังตามติดเราเหมือนเด็กติดพ่อแม่ ส่วนหนึ่งเพราะลูกหมานั้นก็เข้าใจว่าเราเป็นพ่อแม่ ติดแจมากเสียด้วย ทว่าหลังจากอายุ 13 ปีเป็นต้นไป ลูกหมาน้อยของเรา เริ่มที่จะเปลี่ยนเป็น แมวแก่ ไม่ชอบที่จะติดบ้าน เรียกก็ยากเย็น ไม่มีทีท่าจะเข้าหาเรา กินไม่ง่าย เอาอาหารวางไว้ บางทีก็ทำเมิน รวมๆ แล้วบทความกล่าวไว้โดยใจความประมาณนี้..
ฟังบทความนี้ในรูปแบบ Podcast ตามช่องทางเหล่านี้
อ่านจบทบทวน บทความดังกล่าว เผลอพยักหน้าตามโดยไม่รู้ตัวว่า แม้แต่นึกถึงตัวเราเองในอดีต หรือสิ่งแวดล้อมโดยทั่วไป จะพบว่าเด็กวัยไม่ถึง 13 มักจะไปไหนมาไหนโดยมี พ่อแม่ หรือไม่ก็ผู้ใหญ่ ผู้ปกครองอยู่ข้างกาย เปรียบดัง เจ้าของสุนัข ที่มักต้องจูง ยามไปไหนมาไหน แต่ในทางกลับกัน หากเด็กคนนั้น วัยพ้น 13 ไปแล้ว ก็มักชอบที่จะไปไหนมาไหนลำพัง หรือไม่ก็ไปกับเพื่อนฝูง ไม่ต่างกับแมว ที่ไม่มีทาง ให้เจ้าของจูงเดินเล่นเหมือนสุนัขเป็นแน่ อีกทั้งอุปนิสัย ต่างๆ ที่คล้ายคลึง ที่เจ้าของสุนัข นึกอยากเล่น อยากเอ็นดูมันเวลาไหนมันก็ต้องการเจ้าของ และพร้อมจะสนุกกับเจ้าของเสมอ แต่กับ แมว แม้จะเชื่อง และขี้เล่นเพียงใด หากมันไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นก็ยากจะสนใจเจ้าของ ถึงแม้มีของเล่นที่ล่อมันเย้ายวนใจ สักพักมันก็เบื่ออยู่ดีเดินสะบัดหางหนีไป ที่้ร้ายกว่านั้น บางครั้งเราเห็นว่า แมวของเราสนุกหรือสนใจกับอะไรอยู่ หากเราอยากที่จะเข้าไปร่วมด้วย มันจะมองเราเป็นตัวประหลาดและเลิกสนใจสิ่งนั้นทันที ไม่ต่างกับวัยรุ่นดีๆ นี่เอง กระทั่งบางที เรื่องสนุกของแมวตัวนี้อาจทำลายข้าวของเราเสียหาย ก็ไม่ต่างกับวัยรุ่นที่บางทีสร้างความเดือดร้อนให้ผู้เป็นพ่อแม่อยู่เนืองๆ..
บทความนี้สรุป ในตอนท้ายให้คิดว่า การเลี้ยงลูก เราพึงเข้าใจและยอมรับธรรมชาติ ที่เปรียบเปรยนี้ว่า เมื่อลูกหลานเราย่างเข้าวัยรุ่น ให้เราคำนึงว่า ลูกหมาของเรากลายเป็นแมวแก่ไปแล้ว จงปรับพฤติกรรม เสมือนว่าเราไม่ได้เลี้ยงลูกสุนัขอีกต่อไป จะบังคับให้ทำนั่นทำนี่ นั่งตรงนี้ อยู่กับบ้านหรือออกไปเดินเล่นกับเรา หวังให้มาคลอเคลียเรา เหมือนแต่ก่อนไม่ได้ แต่จงคิดว่าเราเปลี่ยนมาเลี้ยงแมวแก่ไปโดยปริยาย ที่ค่อนข้างจะเอาใจไปในทางส่วนตัว แต่ถึงแม้ว่าแมวจะรักอิสระเพียงใด มันก็ยังคงต้องการการช่วยเหลือจากเจ้าของ มันก็ยังต้องการเข้าหาเราในบางครั้งเพียงต้องการตักอุ่นๆ คลอเคลียเมื่อใจมันต้องการ โดยเราคาดเดาไม่ได้ ไม่ต่างกับลูกหลานที่แม้โตวัยไป ก็ยังคงต้องการความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่อยู่ แม้พฤติกรรมจะเปลี่ยนไป ทว่าหากเราไม่เปิดรับเข้าใจ ไปบังคับแมวแก่เข้า มันอาจไม่คิดจะเข้าหาเราแม้ต้องการความอบอุ่นเพียงใด และคงได้แต่ไปโทษเขาว่า “เลี้ยงไม่เชื่อง”
สำหรับผมแล้วก็ไม่รู้ว่า เขาเลี้ยงไม่เชื่อง หรือ เราเลี้ยงไม่ถูก รวมถึง เขาเอาแต่ใจ หรือเราเอาแต่ใจ อยู่กันแน่
ย้ายจาก Bloggang เดิม
Create Date : 30 มีนาคม 2552 Edited (5/10/59)
