ในวันที่ฝนตกมาพอสมควร ทั่วบริเวณเปียกแฉะไปด้วยน้ำฝน…
มีคนหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปทำงานเหมือนทุกวัน เขาพยายามย่องไปตามฟุตบาทประเทศไทย ที่ที่ถูกใช้งานหลากหลาย ทั้งเลนมอเตอร์ไซค์ พื้นที่ค้าขาย และแหล่งขุดงบของบางหน่วยงาน มันจึงตองมีสภาพพร้อมทุกอย่างยกเว้นให้คนเดิน…
แอ่งน้ำน้อย ๆ หลายแห่งอันเกิดจากความไม่ราบเรียบของพื้นผิว และซากบางอย่างที่คล้ายอิฐหรือกระเบื้องปูพื้นฟุตบาท เหตุที่ไม่แน่ใจว่าควรเรียกอะไรเพราะดูผลลัพธ์มันไม่ได้ดังชื่อ คงไม่ใช่ความผิดของมันหลังจากถูกปู้ยี้ปู้ยำ จนไม่เหลือความดีที่พอรองรับการเดิน ยังแอบซ่อนน้ำขังไว้ด้านใต้ทำร้ายคนที่พยายามผ่านมันไปได้อีกต่างหาก
อุปสรรคเหล่านี้มีหรือที่เขา จะไม่ต้อง “ย่อง” แต่ไม่นานฝนก็หล่นเม็ดลงมาเพิ่มอีก เขาคนนั้นจึงต้องไปหยุดยืนที่ใต้หลังคา
เจ้าฟุตบาท มองเขาคนนั้นอย่างถอนใจ แล้วบ่นพึมพำ “ตกมาทำบ้าอะไร เวลานี้นะ…”
เจ้าหลังคา ชำเลืองมองต่ำลงมา แต่ไม่พูดอะไร แล้วเด็กนักเรียนอีกคนก็วิ่งเขย่งเท้าไปตามตำแหน่งก้าวที่เขาคิดว่าดีที่สุด อนาคตเป็นเรื่องคาดเดาไม่ได้ และเด็กคนนั้นก็ไม่โชคดีพอ เท้าซ้ายที่ลงไปกลางแผ่นปูนจังหวะหนึ่งซึ่งมันอาจทำให้เท้าซ้ายนั้นปลอดภัย เพราะแผ่นนั้นยุบตัวไปไม่มาก แต่ก็พอมีแรงให้น้ำใต้นั้นกระจายตัวออกมากระทบเท้าขวาอย่างแม่นยำ และเขาทำได้เพียงไปต่อ จนมาหยุดใต้หลังคาเช่นกัน และพยายามสำรวจสบัดรองเท้าที่กำลังเปียกข้างนั้น
“นั่นไง ดูสิ เปียกไปหมด เดือดร้อนไปหมด! ไอ้ฝนบ้า” ฟุตบาทบ่นเสียงดังขึ้นมา เจ้าเสาไฟใกล้ ๆ ที่ยืนแบกรับสารพัดสายคล้ายจงใจให้เป็นเกมส์ปริศนา พยักหน้าให้
เจ้าถนน ที่ไม่เคยเรียบได้นาน ด้านหน้ากระซิบเบา ๆ กลับมาบอกฟุตบาทว่า “ทำใจเหอะ”
หล้งคาพูดเสียงลอยขึ้นมา “จะด่าให้ได้อะไรขึ้นมา ใครก็เปียกกันทั้งแหละ” แล้วมองไปทางอื่น
ฟุตบาทแหงนมอง แล้วตะโกนขึ้นไป “ใช่สิ เธอไม่ได้มาอยู่ตรงนี้นี่”
หลังคาชำเลืองมองอีกครั้ง “มันเกี่ยวอะไรกัน? จะอยู่ตรงไหนก็เถอะ ด่าไปแล้วได้อะไรขึ้นมา” แล้วก็พึมพำเบา ๆ “เอาเวลาไป ช่วย ๆ กันดีกว่า”
“คิดว่าฉันไม่อยากช่วยหรือไง ปกติฉันไม่ช่วยหรือไง นี่ฝนตกขนาดนี้ เธอดูสภาพฉันสิ ตัวเองยังดูไม่ได้ จะช่วยได้ยังไง” ฟุตบาทเถียง
“แล้วไง ฉันก็เปียก ฉันยังบังฝนให้คนเขาได้ ไม่เห็นต้องบ่น” หลังคากล่าว
เสาไฟเห็นท่าไม่ดีเลยพูดแทรกขึ้นมา “เราไม่ได้ถูกสร้างมาทำสิ่งเดียวกันนะ หลังคา เธออยู่บนนั้นฝนตกเธอย่อมไม่เดือดร้อน ถ้าเธออยู่ระดับเดียวกับฟุตบาทเขา เธออาจเข้าใจก็ได้”
“อื้ม” ถนน ส่งเสียงออกมาร่วม
“ไม่จริงหรอก พวกพื้นตรงที่อื่น ๆ ดี ๆ ไม่บ่นก็มีเยอะไป เขาก็ทำหน้าที่ของเขา” หลังคาโต้ตอบ
“นั่นไงอย่างน้อยเธอก็เห็นว่าหน้าที่เราต่างกัน เพียงแต่เธออย่าลืมนะ หลังคา เธออยู่ ‘บ้านคน’ ไม่ได้ต้องพึงพารองรับความเป็น ‘สาธารณะ’ เท่าพวกเรา อย่างฉันเอง เห็นไหม ไม่รู้ว่าใครเป็นใครบนฉันเนี่ย วันดีคืนดีไฟไหม้สายไฟ ฉันต้องเงียบทนร้อนไปเฉย ๆ หรือ ทั้งที่ฉันก็พยายามทำหน้าที่แบกรับทุกสายมาตลอด” เสาไฟอธิบาย
“ถึงงั้นก็เหอะ แล้วบ่นไปได้อะไรขึ้นมาล่ะ?” หลังคายังยืนยัน
“แล้วที่เธอมาบ่นฉัน เธอได้อะไรขึ้นมาล่ะ?” ฟุตบาทถามหลังคากลับไป
“ก็… มัน.. ดูไม่มีประโยชน์ เอาเถอะ เรื่องของพวกนาย” หลังคาตัดบท
“เธออาจบังฝนให้คนไม่เปียก แต่อย่าลืมนะหลังคา น้ำฝนที่มันไหลมาจากเธอก็ลงพื้นอยู่ดี วันนี้เธอจึงไม่เดือดร้อนอะไร แต่ถ้าวันหนึ่งเธอเจออะไรอย่างอื่น เช่นลมแรง ๆ อย่าลืมว่าเธอก็ต้องยึดเกาะติดเสา และเสา ก็ยึดกับพื้นอย่างพวกฉัน แล้วเธอเจอคนมักง่ายทำพื้นผุพัง เมื่อนั้นเธอพังด้วยเธอจะเข้าใจ” ฟุตบาทกล่าว
“ไม่มีทาง! พวกมโน!” หลังคาตอบห้วน ๆ
