เราอาจรู้กันดีอยู่แล้วว่า “ความผิดหวังเป็นสิ่งที่ต้องเจอ” จะผิดหวังมากหรือน้อยนั้นคงไม่เท่ากันและวัดแทนกันไม่ได้ เพราะความผิดหวังในเรื่องหนึ่งของคนหนึ่งอาจสำคัญมาก แต่อาจเล็กน้อยสำหรับอีกคน ที่สำคัญที่สุดเกี่ยวกับความผิดหวัง คือ เรารับมือมันอย่างไร หรือรับมันได้หรือเปล่า…
ผมได้ดูรายการ ป๋าเต็ดทอล์ค ตอนสัมภาษณ์คุณ เสือ – ธนพล อินทฤทธิ์ ผู้เป็นศิลปินที่ชอบมากท่านหนึ่งในช่วงเริ่มเป็นวัยรุ่นชอบฟังเพลง ในยุคนั้นการทำอัลบั้มออกมาเป็นเทปเพลง ในหนึ่งอัลบั้มต้องมีเพลง 10 เพลงขึ้นไป หากได้รับความนิยมมาก ๆ สักเพลงสองเพลงก็ถือว่าสำเร็จระดับหนึ่ง และน้อยอัลบั้มนักที่เราจะชอบทุกเพลงที่อยู่ในนั้น “ทีของเสือ” อัลบั้มแรกของเขาคือหนึ่งในอัลบั้มที่ผมชอบทุกเพลง และเชื่อว่าอีกหลายคนก็เช่นกัน อย่างไรก็ตามเรื่องราวและประวัติ หรือผลงานเพลง หากสนใจ คงค้นหาต่อเองได้ไม่ยาก
เราเป็นใคร เราจะผิดหวังไม่ได้ เราเป็นใครเราถึงจะล้มเหลวไม่ได้… ได้สิ เราก็มนุษย์คนหนึ่ง
ด้วยความที่ คุณเสือ หรือผมควรเรียกว่า พี่เสือ เป็นหนึ่งในศิลปินที่ผมชื่นชอบ จึงติดตามดูสัมภาษณ์ทั้ง 2 ตอน(จบ) ได้รู้เรื่องราวประวัติการทำงาน รูปแบบการทำงานค่ายเพลง ที่ในฐานะคนนอกวงการไม่เคยรู้มาก่อน จนในช่วงหนึ่งท้าย ๆ รายการผู้ดำเนินรายการ หรือ ป๋าเต็ดได้ถามถึงการที่เพลงมีลิขสิทธิ์ข้ามค่าย ไม่สามารถจะนำมาแสดงได้อย่างอิสระ ว่ารู้สึกอย่างไร พี่เสือ ได้ก็ตอบคำถามได้ดีอย่างชัดเจน และป๋าเต็ดก็กำลังสรุปในทำนองชื่นชมว่า พี่เสือเป็นผู้มองโลกบนความเป็นจริง ขณะนั้นเองจึงมีประโยคจาก พี่เสือ ธนพล ว่า “เราเป็นใคร เราจะผิดหวังไม่ได้? เราเป็นใครเราถึงจะล้มเหลวไม่ได้… ได้สิ เราก็มนุษย์คนหนึ่ง” ผมก็พยักหน้าตามป๋าเต็ด.. อืม.. ใช่ ๆ เหมือนในรายการทันที
นี่คือที่มาที่ทำให้คิด ดังที่เขียนไปข้างต้น หากถามว่ารู้กันหรือไม่ เราทุกคนต้องเจอ “ความผิดหวัง” เชื่อว่าเราล้วนรู้ดี แต่เมื่อมันเกิดขึ้นจริง ๆ หลายครั้งเราก็ “ไม่ยอมรับ” เพราะเราอาจรู้สึกว่าความผิดหวังนั้นมันมีผลกระทบมากเกินไป เกินรับได้ กระทั่งไม่ยุติธรรม..
บางทีเราเลือกได้แค่ สิ่งที่มันเกิดขึ้นแล้ว
แต่เชื่อว่าหากมีคำถามหรือคำพูดแบบพี่เสือสะท้อนขึ้นมาในหัวคิดให้ทบทวนว่า “แล้วเราเป็นใคร?” ที่จะบังคับทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นไปดังใจ หรือห้ามมิให้สิ่งใดเกิดได้ด้วยตัวเราเองทุกอย่าง คงเป็นไปไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องเชื่อในพระเจ้า ในโชคชะตา หรือคิดว่ามีใครกำหนดมาแล้วหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ต้องรู้ซึ้งว่า “เราก็ไม่ได้เป็นผู้กำหนด” ชีวิตเราเองทุกอย่างเช่นกัน เราอาจเพียงมีสิทธิ์ “เลือกได้แค่ สิ่งที่มันเกิดขึ้นแล้ว”
เลือกจะมองมันอย่างไร ?
เลือกจะรับมืออย่างไร ?
เลือกจะทำอะไรต่อไป ?
เลือกที่ปล่อยหรือจะรักษาสิ่งใดไว้ ?
เลือกที่จะเห็นคุณค่าใด ?
เลือกจะสร้างสรรค์มันต่อหรือทำลายไป ?
ผมเชื่อว่าอย่างน้อยเราก็พอเลือกอะไรได้อยู่ดี เช่น เลือกที่จะเปลี่ยนแปลง เพราะทุก ๆ การเลือกมันอาจคือการเลือกว่า “เราเลือกจะเป็นใครในตอนจบ”
ขอบคุณครับสำหรับพี่เสือผู้เป็นที่มา บทความดี ๆ สั้น ๆ วันนี้ คงมีคนหลายคนที่ได้ดูและชอบประโยคนี้เหมือนผมเช่นกัน..
บทความฉบับปรับปรุง เผยแพร่ครั้งแรก Facebook Sirichaiwatt เมื่อ 27/07/2020
